شهید داریوش (داود) جولانی

شهید داریوش جولانی بیستم شهریور ۱۳۴۵، در تهران چشم به جهان گشود. پدرش ابوالقاسم، نجار بود. او را داوود نیز می نامیدند.

دوران تحصیلات ابتدایی را در دبستان پیمان گذراند و برای راهنمایی وارد مدرسه دکتر علی صورتگر شد. تابستان ها نیز در مسجد احمدیه به تعلیم و یادگیری قرآن مشغول می شد. پس از پایان راهنمایی وارد هنرستان فنی شد.

قبل از شروع انقلاب فعالیت های خود را در مسجد جامع نارمک آغاز کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در همان مسجد به خدمت بسیج درآمد و به فراگیری فنون نظامی مشغول شد. پس از چندی وارد سپاه شد. سپس راهی جبهه های نبرد شد. بار اول در جبهه در پدافند هوایی مشغول انجام وظیفه شد. بعد از سه ماه خدمت به تهران بازگشت. اما خیلی زود دوباره راهی جبهه شد و این بار در پادگان دوکوهه اندیمشک مشغول خدمت گردید.

به تهران بازگشت و یک سالی را به درس و دین گذراند. سال ۱۳۶۳ در کنکور شرکت کرد و در رشته برق دانشگاه شریف پذیرفته شد.

برای بار سوم بدون خبر راهی جبهه شد و این بار به خط مقدم رفت و در عملیات والفجر ۸ شرکت کرد. در این عملیات مجروح شد و در بیمارستان بستری گشت، اما هنوز کامل خوب نشده بود که دوباره عزم رفتن کرد. این بار به عنوان فرمانده دسته خدمت کرد و سرانجام مصادف با ماه رمضان، در فکه به فیض شهادت رسید.

در عملیات فاو، سنگرشان توسط خمپاره توسط دشمن به آتش کشیده شد.

چند تن از دوستان و همرزمانش به شهادت رسیدند. او نیز از ناحیه کمر مورد اصابت ترکش قرار گرفت و زخمی شد. تنها و غریب در بیمارستان بستری شده بود و حتی نگذاشته بود کسی به خانواده اش خبر دهد چون نمی خواست مزاحم آنها شود یا ناراحتشان کند.

هنوز کاملا خوب نشده بود که از مسئولان تقاضای رفتن به جبهه را می کند.

بسیار متواضع بود. هرگز از خودش تعریف نمی کرد. نه در جبهه از خودش حرف می زد، نه در خانه.

بعد از شهادتش بود که خانواده تازه از ماجرای مجروحیتش خبردار شدند.