شهید مجتبی عبدالرحیمی

شهید مجتبی عبدالرحیمی هشتم دیماه ۱۳۳۸ در تهران دیده به جهان گشود‌. پدرش احمد در کارخانه خودروسازی  کار می کرد و مادرش اکرم از تبار سادات بود.

مجتبی تا دوم متوسطه درس خواند و سپس در سال ۱۳۵۸به سربازی رفت. مدتی در سیرجان ماند و به دلیل اینکه در پی فرمان امام خمینی از سربازی فرار کرد موفق به اخذ کارت پایان خدمت خود نشد. بعد از آن، مدتی به فروشندگی چینی و بلور روی آورد و سپس ازدواج کرد. با این حال، بسیار مشتاق مبارزه با دشمن و حضور در جبهه بود به همین سبب،
راهی جبهه شد. خداوند به او فرزند دختری هدیه کرد اما او هیچگاه چشمش به دیدن دخترش روشن نشد چراکه هشت ماه پس از ازدواج، در عملیات والفجر۸ به دلیل اصابت ترکش به فیض شهادت نائل آمد.

به روایت مادر شهید

خوی کمک به دیگران، در ذات مجتبی بود.

هر از گاهی تعدادی همسایه ها جمع می شدند که جوی کوچه را نظافت کنند. هربار این موضوع پیش می آمد مجتبی دوان دوان می رفت و کل کوچه را تمیز می کرد. هیچوقت هم نمی گفت این کارها را من انجام داده ام.

***

وقتی جنگ شروع شد، بی‌قرار رفتن به جبهه شده بود. مدام در خانه ندای لبیک سر می‌داد و می‌گفت: لبیک یا خمینی ما داریم می‌آییم.

عاقبت هم راهیِ راه بی بازگشت شد و تنها فرزندش را هم ندید.