شهید حسن حیواچی

سلامی به بلندای ایمانتان، سلامی به زیبایی فجر و سپیده، سلامی به نرمی و لطافت شبنم های نشسته بر روی غنچه های خورشید بهاری نثارتان باد. آری پدر و مادرم سلامتان می کنم که همیشه سلامت باشید. پدر و مادر عزیزم امیدوارم که سلام فرزندتان را از فرسنگها راه دور بپذیرید و امیدوارم که از حقیر راضی باشید. پدر و مادر عزیزم خیلی دلم برایتان تنگ شده است و همیشه به یاد شما هستم و مسئله ای که این جدایی دنیوی را بین من و شما انداخته است، مسئله اسلام است و مسئله تکلیف و مسئله تعهد است ان شاالله. خداوند این دوری که به خاطر خودش(خدا) هست را از ما بپذیرد ولی چه کنم که هر وقت می خواهم فکر شما را بکنم یاد شهدا در ذهنم نمایان می شود. از اینکه بالاخره آن شهدای عزیز هم پدر و مادر و غیره داشته‌اند. و این است که بین من و شما فاصله انداخته است.

و اما چند درد و دل با پدرم:

پدر جانم و خوبتر از جانم، خب دنیا دار فنا است. هر آن انسان باید کوله بار را بر دوش داشته و آماده رفتن باشد و ما هم باید حلالیت بطلبیم. پدر جانم از اینکه برای ما مشقت و زحمت کشیدی و من را به این سن رساندی خداوند تبارک و تعالی ان شاالله از شما قبول کند.

و شما مادر بزرگوارم و خوبتر از خوبترم شما هم شیرتان را حلال کنید و از اینکه مرا به این سن رساندی متشکرم. از شما خداوند قبول بکند ان شاالله.

یا ایها الذین امنو لم تقولون ما لا تعلمون

البته آیه شریفه ای که در بالا قرائت کردم این نبود که به شما خطاب شود. ولی خیلی خوب است که به فرامین الهی توجهی کنیم. در آیه شریفه می فرماید: چرا چیزی می گویید که در عمل خلاف آن را انجام می دهید.  قران کریم سوره صف آیه ۴

و حال شما در تمام نامه می گویید که باید حفاظت از خون شهدا کرد باید جهاد کرد و در صحبت های خودتان می فرمایید که ای کاش ما هم به جای شما بودیم. ولی این را من به شما می گویم که شما به راحتی می توانید مثل ما باشید. شاید درجواب بگویید به چه صورت؟ و من هم در جواب خدمت شما عرض می کنم به این صورت که سد راه دیگران نشوید و کمک به دیگران بکنید و اگر ما حسین وار وارد جهاد می شویم البته اگر خدای منان قبول بفرماید، شما هم زینب وار مبلغ باشید. گذشته از این، می خواهم بدانم شما مقلد چه کسی هستید؟ اگر مقلد رهبر انقلاب هستید این را بگویم که حتما شنیده اید که حضرت امام فرموده اند که مهم ترین مسئله امروز، مسئله جنگ است و فرموده اند که واجب کفایی است.

و در رابطه با رضایت پدر و مادر هم که می دانید حضرت امام فرمودند که اجازه پدر و مادر شرط نیست. البته من این را نمی گویم که شما هیچ کاره هستید ولی این را می دانم که شما مسلمان هستید و درد دین هم دارید. تازه از اینها گذشته شما به مسئله تحصیل من تکیه کرده اید. این مطرح نیست که مردم یا غیره و ذلک راجع به من چه فکر می کنند که بگویید از درس فرار کرده است. مطرح این است که خدای تبارک و تعالی قبول بفرماید و این را هم می دانید که حدود ۷۰ درصد رزمندگان محصل هستند و اگر قرار باشد همه بیایند و به صحبت های امثال شما گوش بدهند باید فاتحه اسلام را خواند. و این را هم نمی توانید بگویید که بیا زیرا خون ما رنگین‌تر از دیگران نیست. مگر ما چه فرقی داریم با آنان که جنازه شان در دشت، کوهستان، کانال ها افتاده است و آیا مگر آنها پدر و مادر نداشتند و یا درس نداشته‌اند و مگر چمران نبود که شهید شد، مگر مغز متفکری نداشت و نمی‌توانست درس را ادامه بدهد و به چه مقاماتی برسد و برای اسلام خدمت کند و آیا مگر پدر و مادر شهدا و مفقودین و اسرا با شما فرقی دارند؟ پس معلوم می شود که ما داریم خلاف آیه شریفه قرآن عمل می کنیم. پس نمی توانیم اسم خودمان را مسلمان بگذاریم و این را هم بگویم که من به خاطر فرار از درس نبوده است بلکه به خاطر مسئولیت بوده است و از آن روزی که پای در این راه گذاشتم با شناخت شروع کردم و شما هم سعی کنید که سد راه نشوید. چون هیچ چیزی نمی تواند جلوی این عشق رزمندگان به معبودشان را بگیرد. و اگر شما می خواهید فرزندتان خوب باشد و بهتر بتواند خدمت بکند، از این صحبت‌ها دست بردارید که درس داری. مگر شهید چمران، شهید حاج همت و غیره و ذلک نبودند که درس داشتند و رفتند به سوی میعادگاهشان و به آن رسیدند با اینکه پدر و مادر هم هست. مگر نبود که شهدایی که در جبهه های غرب در ارتفاعات بازی دراز در آن لحظه که هفت نفر مجروح بودند به اولی آب دادند گفت به دومی بدهید و به همین ترتیب تا رسید به نفر هفتم. گفت ابدا. به نفر اول بدهید. وقتی آمدند بالای سر نفر اول دیدند که نفر اول شهید شده است و به همین ترتیب دیدند که تا نفر هفتم شهید شده‌اند. مگر آنها پدر و مادر نداشتند، مگر آنها درس نداشتند یا اینکه همه مسائل را کنار گذاشته بودند ولی فقط به معبودشان فکر می کردند و چگونه ایثار می کردند و چگونه مثل آقا اباعبدالله الحسین(ع) شهید شدند. مگر آنها پدر و مادر نداشتند.

ای تمام اهل خانه این مطلب را هم بگوییم که من گم شده‌ای داشتم که در آن شهر پر زرق و برق و تجملی تهران پیدایش نکردم. چون چیزهایی بود که من را گمراه می‌کرد و راه را برای من اشتباه نشان می‌داد. به این خاطر به جبهه آمدم که خون هزاران شهیدی که پدر و مادر، چشم به انتظارشان بودند که گمشده‌ام را بیابم و به جز اینجا هیچ جا بهتر از پیدا کردن گمشده نیست. مادر و پدر گرامی من راه خود را شناخته‌ام و هدفم مشخص است و اینقدر امیدوار نباشید که سالم برگردم. به این حرف ها هم نیست که اگر سعادت نصیب ما هم شد که بهتر از این دیگر نمی شود و اگر سعادت نصیب مای بدبخت از دنیا سیر شده نشد، ان شاالله دوباره همدیگر را خواهیم دید ولی این دفعه چشم به انتظار من نباشید. اگر نیامدم جنازه‌ام می آید و اگر آمدم که هیچ. از خداوند متعال سلامتی تمام پدران و مادرانی که شهید دادند و پدران و مادرانی که فرزندانشان در جبهه ها هستند خواهانم. التماس دعا حلالمان کنید.

والسلام

۶۴/۱۱/۱۸

ای خواهر تو که نمیدانی من چقدر زحمت کشیده‌ام تا توانستم این نامه را که راز دلم و درد دلم است، که باید با گم شده‌ام کنم با شما می‌کنم. این جملاتی که نوشتم عین دیده‌ام و شنیده‌ام و می‌خواهم به آنها عمل کنید.