شهید علیرضا محمدی عبدی

الحمدالله رب العالمین

شهادت یکی از وارسته ترین و بزرگ ترین و فعالترین نیروهای این منطقه یعنی برادر مجاهد جناب آقای محمدرضا رفاقتی را به شما ملت داغدار تبریک و تسلیت عرض میکنم و چون وقت کوتاه است چند دقیقه ای بیش مزاحم اوقات شریفتان نمی شوم. در عرف عام یعنی در بین عموم مردم و یا در عرف خاص یعنی در بین ما مسلمانان یک سری واژه ها و کلمات از نوعی بزرگی و عظمت خاص برخوردارند. کلماتی مانند فیلسوف، عالم، دانشمند، مخترع، مکتشف و عابد، زاهد، متقی، مجاهد، امام و نظیر. اما کلمه ای که در میان اینها از تمام کلمات و واژه ها از نوعی بزرگی و عظمت و تقدیس خاصی برخوردار است، آن کلمه، کلمه شهید است. وقتی انسان کلمه شهید را ادا‌‌ می‌کند، وقتی انسان کلمه شهید را به زبان‌‌ می‌آورد، احساس‌‌ می‌کند که هاله ای نور او را در برگرفته و قرآن در مورد به حق پیوستگی شهید فرموده که حساب نکنید و نپندارید آن کسانی که در راه حق شهید شده اند مرده اند، بلکه آنها زنده اند و متنعم به نعمات خداوندی. در اسلام وقتی که‌‌ می‌خواهند مقام کسی را بالا ببرند و آن را بزرگ کنند‌‌ می‌گویند مقام فلانی برابر با مقام شهید است . مثلا در مورد کار به علم‌‌ می‌گویند کسی که در راه خدا تحصیل علم‌‌ می‌کند واقعا برای خدا و در جهت رضای خدا، اگر در این راه کشته بشود شهیداست. یا مثلا‌‌ می‌گویند اگر کسی برای امرار معاش خانواده خودش کار‌‌ می‌کند، درست است که این یک وظیفه است و اسلام با بیکاری و بیکارگی با تکیه به اجتماع مخالف است. ولی‌‌ می‌فرماید: یعنی کسی که برای امرار معاش خانواده‌‌‌اش تلاش‌‌ می‌کند مانند مجاهد در راه خداست. برادران جهت سکوت یک صلوات ختم کنید.

تمام کسانی که به بشریت به نوعی خدمت کرده اند، عالم از راه علم خود، فیلسوف از راه فلسفه خود، مخترع از راه اختراع خود، مکتشف از راه اکتشاف خود همه و همه اینها بر گردن تمامی مردم حق دارند و کسی که بیشتر از همه به گردن ما حق دارد، شهید است. تمامی طبقات بلکه همه و همه مدیون شهیدند. حتی آن عالم آن دانشمند حتی آن زاهد همه و همه مدیون شهیدند. چرا؟ مگر این شهید چکار کرده است که این مخترع، مکتشف و یا فیلسوف یا غیره مدیون او هستند؟ شما حساب بکنید یک عالم در علم خود، یک دانشمند در اندیشه خود، یک فیلسوف در فلسفه خود، همه و همه برای انجام کار خودشان و تلاش خودشان و سعی خودشان احتیاج به یک محیط مناسب و آزادانه دارند. لذا این شهید‌‌ می‌رود، خود خودش در این راه‌‌ می‌رود و این محیط را مناسب‌‌ می‌کند برای اینها و این محیط را هموار‌‌ می‌کند برای پیشرفت و پیشروی اینها. لذا:

شاهدی گفت بشمعی امشب                                در و دیوار، مزین کردم

دیشب از شوق، نخفتم یکدم                                 دوختم جامه و بر تن کردم

کس ندانست چه سحرآمیزی                                که پرند، از نخ و سوزن کردم

شمع خندید که من تیره شدم                               که پرند، از نخ و سوزن کردم

خوشم از سوختن خویش از آن                             سوختم، بزم تو روشن کردم

خرمن عمر من ار سوخته شد                               حاصل شوق تو، خرمن کردم

کارهائیکه شمردی بر من                                     تو نکردی، همه را من کردم

لذا شما حساب بکنید وقتی که انسان در محیط خودش مشغول فعالیت، مشغول تلاش یا در روز یا در شب در پرتو یک چراغ مشغول یک سعی و تلاش است، این انسان اصلا به آن منبعی که این پرتو و این نور و روشنایی در اختیار او گذاشته اصلا توجه نمی کند. اصلا دقتی به آن نمی کنیم و اصلا فکر این را نمی کنیم که اگر این خورشید خاموش بشود و اگر این چراغ خاموش بشود، دیگران نمی توانند کار بکنند تلاش کنند. لذا مثل شهید به مثل شمع است و خدمت شهید از نوع سوختن و فانی شدن و دیگران به بهای او از پرتو او استفاده کردن است. لذا قرآن تعبیر جالبی دارد که ای پیغمبر ما تو را فرستادیم بشارت دهنده و گواه و بیم دهنده و دعوت کننده به سوی خدا و چراغی نورافشان. تو چراغی بودی که امتت را هدایت کردی لذا در اسلام هیچ احکامی و مسئله ای خالی از رمز و رموز حکیمانه نیست. مثلا یک نفر که از دنیا‌‌ می‌رود بر همه واجب است بروند و او را تشییع جنازه کنند، بشویند، کفن کنند و نماز بخوانند و دفنش کنند. ولی این احکام درباره شهید استثنا دارد و آن استثنا این است که فقط شهید از این احکام و مسائل از نماز و دفن برخوردار است، چرا مگر شهید تیر نخورده است؟ مگر بدنش زخمی نشده است؟ مگر از بدنش خون نیامده است؟ مگر این خون نجس نیست؟ مگر خون انسان نجس نیست؟ پس چرا غسلش نمی دهند؟ چرا نمی شویند؟ خدا‌‌ می‌گوید من‌‌ می‌خواهم با بدن خونی و با بدن خاکی، گردآلود این بنده ای که آمده به طرف من اورا ملاقات کنم. من او را همین طور دوست دارم. جسم شهید حکم یک جسد مجروح را دارد یعنی روح شهید به قدری پاک، به قدری باصفا است به قدری این وارسته است به قدری از این قید و بندهای دنیوی خارج شده که دیگر روحش در گوشت و پوست و تمامی اعضا و جوارحش اثر گذاشته و نیازی به شستشو نیست. صلوات ختم کنید.

 جسد یک شهید حکم یک جسد میت را ندارد که ما بخواهیم مانند یک میت او را کفن و دفن کنیم. جسد یک شهید حکم یک جسد مجروح را دارد یعنی جسدی که روح بر آن جاری ست.

خون شهیدان را ز آب اولی ترست                               این خطا را صد صواب اولیترست

در درون کعبه رسم قبله نیست                                  چه غم از غواص را پاچیله نیست

تو ز سرمستان قلاوزی مجو                                        جامه‌چاکان را چه فرمایی رفو

ملت عشق از همه دینها جداست                               عاشقان را ملت و مذهب خداست

حالا نمی گوییم این شهید این قداست، عظمت و بزرگواری را از کجا کسب کرده است؟ ما کلا ۵ نوع مرگ و میر داریم. یک نوع مرگ، مرگ طبیعی ست که انسان ۵۰ ، ۶۰، ۷۰، ۸۰ سال عمر‌‌ می‌کند و از دنیا‌‌ می‌رود. در بستر بیماری‌‌ می‌افتد و از دنیا‌‌ می‌رود و این چندان تاثر و تاسفی هم ندارد. دومین نوع مرگ، مرگ اخترانی ست یعنی انسان در اثر زلزله، سیل، یا بر اساس بیماری هایی همچون حصبه و وبا و …. جان خود را از دست‌‌ می‌دهد و این بسی قابل تاسف است. سومین نوع مرگ، مرگی ست که پای یک نوع جنایت در کار باشد. مثلا شما توی روزنامه ها زیاد‌‌ می‌خوانید که فلان قاتل فلان شخص را کشت. این را انسان وقتی‌‌ می‌شنود یک کسی نتوانسته از خودش دفاع کند و به قتل رسیده و مقتول شده، از راه عطوفت و رحم خیلی تاسف‌‌ می‌خورد. چهارمین نوع از مرگها که خود این مرگها جنایت است یعنی اینکه انسان مثلا قوانین راهنمایی و رانندگی را رعایت نمی کند، تصادف‌‌ می‌کند و‌‌ می‌میرد و یا اینکه یک نفر خود کشی‌‌ می‌کند. این مرگ خود یک جنایت است. اجماعا صلوات.

و پنجمین نوع مرگ، مرگ با شهادت است. شهادت دو رکن دارد به چه کسی‌‌ می‌گویند شهید؟ یکی آگاهانه باشد، انسان آگاهانه برود و در راه هدفش شهید بشود و دومین رکن اینکه فی سبیل الله باشد در راه خدا باشد. خالصا لرب الله. فقط برای خدا. حالا چه چیزی باعث شهادت شهید‌‌ می‌شود. چه چیزی باعث‌‌ می‌شود او برود و شهید بشود. آن عاملی که باعث شهادت شهید‌‌ می‌شود جهاد است. انسان برای حفظ ایمان خودش هجرت‌‌ می‌کند و برای ایمان جامعه جهاد‌‌ می‌کند. لذا هر کسی لیاقت و سعادت این را ندارد که جهاد کند در راه خدا. لذا داریم وقتی که آن ملعون، حسین بن علی را به شهادت رساند آمد پیش امام زین العابدین و گفت حالا من چکار کنم که این گناه پاک بشود و این گناهی که کردم از بین برود؟حضرت فرمودند برو نماز حسینه بخوان. حضرت زینب(س) عصبانی شدند و ناراحت شدند و گفتند تو چرا به کسی که پدر عزیزت و برادر عزیزم را کشت، راهی نشان دادی که برود و خودش را پاک کند؟ حضرت فرمودند عمه جان ناراحت نشو. این سعادت و لیاقت‌‌ می‌خواهد. این سعادتش را پیدا نمی کند که نماز حسینه بخواند و لذا امیر المومنین در نهج البلاغه‌‌ می‌فرمایند: به راستی که جهاد دری از درهای بهشت است و مخصوص و خاصه اولیا خداست و به روی هر کسی باز نمی شود. فقط به روی اولیا مخصوص خداوند باز‌‌ می‌شود و قرآن اشاره میکند که جهاد زره نفوذ ناپذیر خدا و سپر مطمئن خداست. در قرآن بهشت ۸ در دارد این ۸ در را برای بهشت برای چه قرار داده اند؟ آیا برای اینکه آن دنیا صفهای طول و طویلی تشکیل نشود؟ مثل صفهای نفت و روغن و امثال اینها. نه آن دنیا به تظاهم نیست که برای این ۸ در را گذاشته باشند. آیا برای اینکه ثروتمندان و قلدران، چپاول گران از آن درهای بالا وارد بشوند؟ نه خدا عادل است و چنین چیزی را انسان نمی تواند قبول کند. پس چیست؟ به راستی گرامی ترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست. ملاک آنجا درجات است نه طبقات. انسان در راه سیر صعودی خود به سوی خدا یک سری پله ها را باید طی کند و سیر کند و هر کسی نسبت به خودش و نسبت به ایمان و تقوا و زهد و درجاتش این درجات و طبقات و پله ها را طی‌‌ می‌کند و لذا این دری که شهدا وارد‌‌ می‌شوند، با آن دری که امثال من وارد‌‌ می‌شوند، زمین تا آسمان فرق دارد . لذا انبیا از یک در وارد‌‌ می‌شوند علما و خاصه علمایی که واقعا عالمند و متعهدند از یک در و سپس شهدا وارد‌‌ می‌شوند. به ترتیب ایمانشان قوی است و آنهایی که در این دنیا زیاد کارهای خیر و نیکی انجام داده اند، از درهای دیگر. حالا این بود قواعد جهاد که این قدر توصیه شده که انسان جهاد کند در راه خدا و مولای متقیان راجع به شانه خالی کردن و فرار کردن از جهاد یک خطبه ای دارد. کسی که جهاد را از روی رقبت و بی میلی ترک کند هیچ محرومیت و هیچ حقارت و بدبختی به اندازه آن نیست. دوم شدائد و بلا به سوی او نازل‌‌ می‌شود و به سوی او سرازیر‌‌ می‌شود. کسی که بخواهد جهاد را ترک کند برعکس آن نکته که فکر‌‌ می‌کند اگر جهاد نباشد اگر جنگ نباشد انسان در آرامش و صفا زندگی‌‌ می‌کند. نه جهاد یکی از ارکان دینی و از فروع دین است و همچون نماز واجب. آیا یک مسلمان و یک مومن حاضر‌‌ می‌شود که نمازش را ترک کند؟ آیا حاضر‌‌ می‌شود روزه‌‌‌اش را بخورد؟ نه ابدا و جهاد هم یکی از فروع دین است. جهاد و نماز فرقی با هم ندارند و در این زمان که رهبر بزرگوار ما فرموده که الان جهاد فریضه ایست که بالای هر فریضه ایست، یعنی از تمام واجبات واجب تر جهاد است. پس سومین نوع از گرفتاری ها حقارت روحی است. یعنی کسی که جهاد را ترک‌‌ می‌کند، احساس حقارت روحی‌‌ می‌کند و چهارم بصیر و روشنایی و آن جلای دل را ازدست‌‌ می‌دهد و قلبش سیاه‌‌ می‌شود. پنجم دولت حق از آنها که به دست آنها سپرده شد، از آنها گرفته‌‌ می‌شود. آن که لیاقت ندارد دولت حق را نگه دارد و نگهبانی کنند و محروم‌‌ می‌شوند از امساک دیگران. چون که این ملت خار و زبون هستند و احساس نمی کنند و لذا پیغمبر اکرم‌‌ می‌فرمایند: خیر و برکت در شمشیر و زیر سایه شمشیر است. این را پیغمبر‌‌ می‌گوید باز، که خداوند امت من را به وسیله سم اسبها و فرودگاه نیزه ها عزیزشان کرد و یا اینکه آن که جهاد را ترک‌‌ می‌کند، اصلا جهاد نمی رود، این را پیغمبر دارد‌‌ می‌گوید کسی که اصلا جهاد نمی رود و با اینکه اصلا پیش خودش نمی گوید خداوند یک روز مرا توفیق بدهد که بتوانم در راه تو بروم جهاد کنم انگار نه انگار که جهادی موجود است. پیغمبر‌‌ می‌گوید: اگر چنین کسی بمیرد در یک نفاق و در دروغی و در یک پست فطرتی از دنیا رفته است. از رسول اکرم، رسول گرامی اسلام سوال کردند، چرا پس از شهید در قبر سوال و جواب نمی کنند؟ مانند ما که خب شما‌‌ می‌بینید و در احادیث شاید خوانده باشید که‌‌ می‌پرسند خدایت کیست؟ کتابت چه بود؟ گلوله های دشمن آزمایش خودش را داد. دیگر چه لزومی دارد که شهید را آزمایش کنند؟ چه آزمایشی از این بالاتر که این انسان جان خودش را در طبق اخلاص بگذارد و هدیه کند به خدا. آیا آزمایش از این بالاتر هم داریم؟یکی از خصوصیات که الان مشاهده‌‌ می‌کنیم در میان رزمندگان پر توانمان و یا رسیده در تاریخ که در تاریخ در بین مسلمانان صدر اسلام و صحابه پیامبر گرامی اسلام بوده، آن نشاط و آن روحیه عالی بوده که در میان آنها وجود داشته شما الان شنیدید که وقتی فرمانده ای اعلام‌‌ می‌کند سیل رزمنده ها به سوی فرمانده جاری‌‌ می‌شود و بر روی این برنامه با هم دعوا‌‌ می‌کنند و باز نامه نوشته اند و تذکر داده اند و گفته اند که صحبت هایم را کوتاه بکنم من جمع و جورش‌‌ می‌کنم و بیتر از این مصدع اوقاتتان نمی شوم. و این روحیه و این نشاط به خاطر آن توکل و ایمانی ست که نسبت به خدا دارند و در میان اینها وجود دارد. لذا این روحیه و ایثار در میان پیرش هست، در میان جوانش هست در میان سیاهش هست و در میان سفید هست، در میان همه و همه موجود است هر کسی برای خودش یک منطقی دارد یک ایده ای دارد یک راهی دارد و منطق شهید چیست؟ منطق شهید منطق سوختن است. منطق اینکه برود مانند شمع بسوزد منطقش این است که که برود و پر پر بزند منطقش این است که برود خونش را در پای درخت شکوهمند اسلام بریزد و دیگران از آن استفاده کنند این است منطق شهید. منطق شهید با منطق من و تو فرق‌‌ می‌کند این که یک قطره خون نجس چه ارزشی دارد اما خون شهید این جور نیست. خون شهید نجس نیست بلکه خدا‌‌ می‌فرماید: هیچ قطره ای بالاتر از قطره خون شهید که در راه خدا ریخته‌‌ می‌شود. هیچ قطره ای بالاتر از این نیست خون شهید ریخته‌‌ می‌شود و به پیکر اجتماع و به پیکر بی روح و کم خون اجتماع که در اثر تبلیغات نادرست به وجود آمده حماسه‌‌ می‌زند و روح‌‌ می‌دهد. هر کسی خودش را به نحوی در اجتماع ملحق‌‌ می‌کندخودش را با اجتماع تطبیق‌‌ می‌دهد یکی‌‌ می‌رود برق را اختراع‌‌ می‌کند و برای خودش نامی جاودان در تاریخ‌‌ می‌گذارد و یکی‌‌ می‌رود راجع به یک بیماری تحقیق‌‌ می‌کند و عوامل این بیماری را بررسی‌‌ می‌کند و به مردم معرفی‌‌ می‌کند و از این راه در جامعه جاودان‌‌ می‌شود و شهید هم با اهدا و نثار خون خودش به جامعه ملحق‌‌ می‌شود و جامعه را که بی روح است روح‌‌ می‌دهد و پیغمبر فرمود: بالای هر نیکو، نیکوکاری است. هر یکی و هر کار خوبی که انجام‌‌ می‌دهیم بالاتر از آن کار خوبی هم موجود است و اما هیچ نیکی و کار خوبی بالاتر از کشته شدن در راه خدا نیست و لذا در قیامت که شفاعت شامل سه دسته و سه طبقه است. یکی از آن طبقات، طبقه پیامبران و نبیین و ائمه است و طبقه دوم علما هستند. علمای متعهد و آگاه راه خدا، سومین طبقه از کسانی که میتوانند هر کسی را شفاعت کنند، هر کسی را که دلشان بخواهد شفاعت کنند، شهدا هستند. لذا خداوند در قیامت به شهید خطاب‌‌ می‌کند که وارد بهشت شو‌‌ می‌گوید آیا خدایا کسی نبود که مرا بزرگ کرد، کسی نبود که برای من کار کرد و مرا بزرگ کرد؟‌‌ می‌گوید چرا. او چه کسی بود؟‌‌ می‌گوید پدر من بود. به خدا‌‌ می‌گوید آیا کسی نبود که به من شیر داد و شبها به خاطر من بیدار بود و آن مادر من بود؟ آیا من بدون آنها وارد بهشت شوم؟ خداوند به شهید خطاب‌‌ می‌کند هر کسی را که دوست داری شفاعت کن. آنهایی که در تشییع جنازه ات شرکت کردند، آنهایی که برای تو گریه کردند و آنهایی که برای تو کار کردند به هر نحوی به هر شکلی برای تو خدمت کردند، دوست داری شفاعت کن هر کسی را دوست داری من برای تو حد و مرز قائل نیستم و لذا امروزه رسم است که در میان جامعه یک روزی را به نام معلم‌‌ می‌گذارند، یک روزی را به نام پرستار و یک روز را به نام مادر. ولی یک روز به نام شهید نیست. فقط یک روز روز شهید و آن هم عاشوراست. حالا که ما ادعا نداریم که شهید رفته و آن سیری که انسان‌‌ می‌تواند سیر نزولی خود به سوی خدا نائل بشود شهادت اخرین درجه ای که انسان‌‌ می‌تواند سیر کند به وی خدا و آن شهادت و آن شهید مگر نرفته و شهید نشده؟ پس ما باید افتخار کنیم، پس ما باید جشن بگیریم، پس چرا گریه‌‌ می‌کنیم؟ این شهید مگر نرفته به آن مقامی که‌‌ می‌خواست رسیده؟ پس چرا ما عزاداری‌‌ می‌کنیم؟ گریه‌‌ می‌کنیم؟ شما فکر میکنم شنیده باشید که مسیحی ها روز شهادت عیسی بن مریم را جشن‌‌ می‌گیرند.‌‌ می‌گویند مسلمان ها حتما احساس‌‌ می‌کنند که این شهید حتما شکست خورده خونش نفله شده پایمال شده که دارند گریه‌‌ می‌کنند. چرا گریه‌‌ می‌کنند؟ این به پیروزی رسیده و این را برای ما ایراد‌‌ می‌گیرند. اما ما چرا برای شهید گریه‌‌ می‌کنیم؟ درست است که شهید رفته به آن مقام و مرتبه ای که خودش دوست داشت رسیده اما ما که از فیض و تلاش های او که برخوردار بودیم محروم شدیم. ما تاسف نمی خوریم و متاسف نمی شویم که چرا محمد رضا شهید شد. ما نمی گوییم که چرا آن رفت شهید شد. ما تاثر‌‌ می‌خوریم که لذا شهید تاسف ندارد، ولی تاثر دارد. لذا در جنگ احد وقتی که حمزه شهید شد، عموی پیامبر حمزه کسی بود که از مکه هجرت کرده بود و آمده بود مدینه و کسی را نداشت. خب بعد از جنگ یک عده شهید شده بودند و همه جمع شده بودند آمده بودند تو خانه شان و داشتند برای شهید خودشان گریه‌‌ می‌کردند. لذا پیغمبر آمد رسید بر در خانه حمزه گفت همه گریه کننده دارند اما حمزه کسی را ندارد برای او گریه کند. حالا من نمی دانم این مسیحی ها این سنت را از کجا گیر‌‌ می‌آوردند و روی چه سنتی، وردی چه اصلی‌‌ می‌گویند ما باید جشن بگیریم. ما برای این گریه‌‌ می‌کنیم که پیغمبر مان گفته است، پیشوایمان گفت ما به پیروی از آن‌‌ می‌گوییم، به پیروی از او گریه‌‌ می‌کنیم و چون آن از میان ما رفته و ما از فیضهای او محروم هستیم، به خاطر آن داریم گریه‌‌ می‌کنیم و یا اینکه بعد از جنگ احد جابر بن عبدالله انصاری جنازه پدرش عبدالله انصاری را روی زانویش گرفته این جنازه را روی زانویش گرفته و پیغمبر آمده و گفت جابر این چیست؟ گفت این پدرم است گفت یا رسول الله‌‌ می‌گویند برای شهید گریه نکنید. شهید که گریه ندارد. پیغمبر گفت چه کسی‌‌ می‌گوید شهید گریه ندارد شهید گریه دارد خیلی هم گریه دارد. گریه بر شهید شرکت در حماسه اوست. ما برای اینکه خودمان را با او تطبیق دهیم و القا کنیم برای این منظور گریه‌‌ می‌کنم و گرنه ما تاسف نمی خوریم. لذا پیغمبر خودش نشست روضه خواند و هم پیغمبر گریه کرد و هم خودش گریه کرد خود جابر.

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند                     و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی                آن شب قدر که این تازه براتم دادند