از زبان برادر شهید امیر مسعود صادقی یکتا:
انگار نه انگار که من برادر بزرگتر بودم، خودم را از او خیلی کوچکتر می دانم با اینکه از لحاظ سنی، سن بیشتری داشتم.
بعد از فوت پدر صمیمیتمان خیلی بیشتر شد ، با هم مسافرتهای بسیاری می رفتیم ، هر دو علاقه بسیاری به طبیعت گردی و کوه نوردی داشتیم.
در مسافرت هایمان احتیاج به کسی نداشتیم، با هم بودیم و من ماشین خریده بودم ، مادر برایمان به قدرکافی غذا درست می کرد. یادم هست با هم شریک شدیم و چادر بزرگ و خوبی خریدیم.
یکبار در همین سفرهایمان چادر را برپا کردیم در نزدیکیمان کسانی بودند، نمیدانم چه دید و چه شد اما از آنها خوشش نیامد و گفت: چادر را بردار بریم.
گفتم: زشته ، نمی شود، کجا برویم؟
گفت: مگر چادر را شریک نیستیم ، آنها به ما نمیخورند ، چادر را بردار بریم.
زیر بار حرف زور واقعا نمی رفت، در معرض گناه خود را قرار نمی داد،این قانونش بود.
آخر هم چادر را ، یادگار سفرهای خوشمان، به سیل زدگان خوزستان بخشید.
تولید (مصاحبه)
گنجینه لشکر ۱۰
