شهید محمد علی طالبی پور

خواهر شهید

محمد علاقه زیادی به تنها خواهر و خواهرزادگانش داشت. زمانی که در کنارم بود، احساس هیچ کمبودی نمی‌کردم و این از محبت بسیار زیاد محمد بود. او جای خالی مادر، پدر و خواهر را برایم پر می‌کرد و به جای آنها در حقم محبت و مهربانی می‌کرد. با اینکه شش سال از من کوچکتر بود، هرچه را که از دستش بر می‌آمد انجام می‌داد و در حقم کوتاهی نمی‌کرد و فداکاری‌ها و خوبی‌هایی از او دیده بودم که فقط خدا آن را می‌داند.

وقتی قولی می‌داد حتما به آن وفا می‌کرد و از بدقولی متنفر بود. نسبت به همه با گذشت بود. نماز را تا آنجا که می‌توانست در اول وقت ادا می‌کرد و برای نماز ارزش بسیاری قائل بود.

ایشان علاقه بسیار زیادی به حضرت امام خمینی (رحمه الله علیه) داشت. به طوری‌که وقتی رهبر دچار کسالت و ناراحتی قلبی می‌شدند، ایشان می‌گفتند: « اگر قلبم به ایشان بخورد، با تمام وجودم آن را به رهبر عزیزم اهدا می‌کنم. »

آرزوی شهادت داشت و آن را هزاران هزار بار به مرگ در بستر در سن پیری، ترجیح می‌داد. همواره زیارت عاشورا می‌خواند و هنگامیکه به فراز « اللهم الجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد وآل محمد » می‌رسید، بسیار منقلب می‌شد و آرزوی شهادت می‌کرد.

یک بار که با موتورش برای انجام کاری به پادگان مالک اشتر رفته بود؛ موتورش را به سرقت بردند و محمد بدون آن که  ناراحت شود، با خریدن بستنی به خانه برگشت. هنگامی‌که سراغ موتور را از او گرفتم، گفت: « اول بستنی بخورید، بعد می‌گویم.» اما وقتی اصرار من را دید، گفت: «موتور را دزدیده‌اند» من هم شروع به نفرین دزد کردم. اما محمد گفت: « اگر به پول موتور احتیاج واقعی داشته و می‌خواسته نیاز زن و بچه را برطرف کند، حلالش باشد! »

آخرین باری که به جبهه می‌رفت، مطابق معمول برای بدرقه‌اش آب و قرآن آوردم. محمد با خنده گفت: « این بار از زیر قرآن رد نمی‌شوم! چون همیشه صحیح و سالم برگشته‌ام. این بار می‌خواهم شهید شوم…! » و من با چشمانی پر از اشک و دلی شکسته، رفتن و دور شدن برادر را تماشا می‌کردم. و در دل، او را به خدا می‌سپردم. به راستی که او برای همیشه نزد خدا رفت.