شهید بهنام حاجی آقایی

شهید بهنام حاجی آقایی بیستم مهرماه سال ۱۳۴۸ در شهر رشت دیده به دنیا گشود. خانواده اش ۴ فرزند پسر داشتند که وی دومین فرزند خانواده بود. دو ساله بود که خانواده تصمیم گرفتند به تهران مهاجرت کنند. پدرش کارمند کفش ملی بود. خانه آنها چون در خیابان پیروزی قرار داشت و به پادگان نیروی هوایی محل تجمع انقلابیون نزدیک بود، خواه‌ ناخواه در تب و تاب و شور انقلاب قرار گرفته بودند. سال ۱۳۵۶ بهنام کلاس سوم دبستان بود و با وجود سن کمش همراه برادر بزرگتر در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت می‌کرد و اعلامیه های امام را به دست مردم می رساند.

اگر کاری ساده نیز وجود داشت از انجام آن دریغ نمی کرد. برای مثال در قیام خونین ۱۷ شهریور در کوچه ها می دوید و از خانه های مردم کمک های اولیه را جمع‌آوری می‌کرد تا به مجروحان میدان ژاله برساند.

بهنام پا به پای برادرش خدمت می‌کرد و سنگر می ساخت. حتی  به همراه دیگران موفق شدند نیروهای نظامی داخل پادگان نیروی هوایی را خلع سلاح کندند.

بعد از پیروزی انقلاب، بهنام به همراه برادرش بهرام وارد سپاه شدند. زمانی که نهال انقلاب در خاک وطن ریشه دواند و قوت گرفت آن دو از سپاه خارج شدند. برادرش به سربازی رفت و او هم وارد بسیج شد.

به همراه گروهی، شب هنگام به جماران می رفتند و از بیت رهبری حفاظت می کردند تا مبادا دشمن حربه ای در سر بپروراند و قصد آسیب یا آشوب‌ داشته باشد. فعالیت‌های بهنام در بسیج آنقدر ادامه دار شد تا در ۱۷ سالگی به جبهه راه پیدا کرد. و در طول مدتی که در جبهه بود، ۳ بار مجروح شد تا سرانجام در عملیات کربلای ۵ به فیض شهادت رسید، اما پیکرش سالها بعد به آغوش خانواده بازگشت.

فرازی از وصیتنامه شهید بهنام حاجی آقایی

از شما میخواهم مرا حلال کنید و در نمازهایتان برایم دعای خیر نمایید و ناراحت نباشید، شاید در این عملیات خداوند نظری به من کرد و شهادت را نصیب من گردانید. از شما می خواهم اگر توانستید برایم حلالیت بطلبید و همچنین هروقت توانستید یک فاتحه برایم بخوانید. درضمن، کسی را دنبال من نفرستید چون جای مرا پیدا نمیکند.
درضمن، اگر شهید شدم و جسد مرا نیاوردند، خواهش میکنم بگذارید در همانجا بماند تا خاک پای رزمندگان اسلام باشم.