آن موقع‌ها نمی‌فهمیدم که شاید آخرین باری باشد که با رفقای شهیدم سر یک سفره نشسته‌ایم. مست مزه‌ی همان چای صبحانه‌ای بودم که شیرینی‌اش خنده‌های عاشقانه‌ی مسافران بهشت بود. یادش بخیر... روزهای باهم بودن! سفره‌های ساده و صمیمی! دل‌های صاف و بی‌آلایش! نمی‌دانم…